Als een dood vogeltje zat ik ineens, van de een op de andere dag, wezenloos op de bank. Maandenlang was ik niet in beweging in te krijgen. Ik was 48 jaar en snapte niet waarom dit juist nu gebeurde, voor mijn gevoel liep het allemaal wel lekker. Met een fijn gezin, een leuke baan, een mooi huis, vakanties, vrienden en familie vond ik dat ik het eigenlijk goed voor elkaar had. Ik sliep wel slecht maar dat was altijd al zo geweest; ik was vaak moe maar dat was logisch met zo’n volle agenda. Als aan mij gevraagd werd hoe het mij ging, was mijn antwoord altijd ‘goed hoor, druk, druk, druk’. Maar de stress die zich jarenlang ongehinderd had kunnen opstapelen, eiste op dat moment zijn tol.

Door deze wake-up call ging ik uiteindelijk aan de slag met mezelf, zoals dat zo mooi heet. Ik volgde diverse trainingen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling en cursussen in mindfulness. Wat een kwartjes zijn er gevallen, wat een inzichten kreeg ik en, nog belangrijker, ik kreeg handvatten om in actie te komen en stappen te nemen om mijn veranderingsproces te beginnen. Eerlijk gezegd denk ik dat ik het zonder de helende werking van de natuur niet had gered. Tijdens een wandeling omringd met het warme kleurenpalet van de natuur, verwonder ik me over de puurheid van alles wat groeit en ontdek dat haar en der altijd wel wat bloeit. De natuur brengt me de innerlijke rust die ik zo nodig heb en nodigt me steeds weer uit om bewust aanwezig te zijn in het hier en nu. Het ontspannen bewegen in de buitenlucht zorgt ervoor dat ik diep slaap, uitgerust wakker word en met plezier en energie mijn dagen vul met werken, het volgen van een cursus, fietstochten en wandelingen met mijn partner en uitstapjes met m’n kinderen. Het is zo heerlijk om gewoon te zijn in plaats van het gevoel te hebben dat ik aan het overleven ben.